دایره زنگی، ساخته پرسیا بخت‏آور و به نویسندگی اصغر فرهادی، چندروزی است که بر پرده اکران سینماهای تهران قرار گرفته است.
دایره زنگی در نگاه اول کمدی می نماید، اما دقت بیشتر در آن، درامی اجتماعی را پیش روی مخاطب قرار می‏دهد که فراتر از رویه تصویری فیلم درباره کشمکش ساکنان یک آپارتمان مسکونی در مسائل مختلف، حول موضوع دیش های ماهواره روی پشت بام ساختمان است

 فیلم فارغ از نقدهای مختلفی که می توان بر جنبه های گوناگون آن وارد کرد، در بطن خود حاوی نکته‏ای کاملا برانگیزاننده است؛ عادی شدن موضوعی به نام ماهواره برای حداقل تعداد زیادی از شهروندان و چالش ها و پیامدهای عرفی و قانونی این قانون شکنی همگانی.

اولین ساخته خانم بخت‏آور، در عین مفرح و شلوغ بودن، گویای یک نکته کاملا عادی شده است که به راحتی در تحلیل‏های روزمره فراموش می شود. قانونی که هر روزه در ابعاد وسیع شکسته می شود و بی تفاوتی مسئولان و قانونگذاران درباره قانون شکنی روزمره ای که کاملا به عنوان یک نافرمانی مدنی علنی روزانه قابل تحلیل است.

اینکه چه بستر، عامل یا عواملی، از ضعف برنامه های فرهنگی تولیدی و ضعف برنامه ریزان فرهنگی تا ضعف و ناکارآمد بودن قانون و ... زمینه های این پدیده را فراهم آورده است، موضوع این تحلیل نیست، بلکه موضوع توجه دادن مسئولان و قانوگذاران به عواقب بسیار ناگوار این پدیده است.

ریختن آبروی قانون و عادت همگانی به بی احترامی نسبت به قانون، تنها یکی از نتایج ناخوشایند ناکارآمدی نسبی قانونی است که زمانی ممکن بود کارآمد باشد.

صحبت در این نیست که قانون منع دریافت برنامه های ماهواره‏ای لغو یا اصلاح شود، صحبت در این است که وضعیت کنونی به وضوح نامناسب است و می بایستی برای ادامه وضع موجود فکر اساسی کرد.

به قول ظریفی، هر دیش ماهواره ای که مسئولان به هنگام ترددهای روزانه در شهر، بر بام منازل تهرانی ها می‏بینند دستی است که همه روزه به نشانه نافرمانی مدنی، در سرپیچی از قانون، ناخودآگاهانه بالا آمده است و اینکه، آیا برای درمان این درام شهری کاری انجام خواهد شد یا همچنان همگان آن را به شکل یک طنز اجتماعی خواهیم پذیرفت؟